ندامت ! ( غزل )

 

    دل می رود از دست من راضی به قسمت می شود
    بی دل شوم تا اینکه قسمت ترک عادت می شود 
 

    مقهور این پایان ما ... خواهد به فریادش رسی
     از شرمِ رویش این صدایم بی شهامت می شود 
 

     شاید به منطق رو کنی تا مجرمی پیدا کنی
    احساس را سر می بُری گوئی قیامت می شود 
 

    در لحظه ای از عاشقی آخر تو ما را می کشی
    چون پول خونم می دهی تا بی دیانت می شود
 

    آخر چرا لج می کنی با ما نمی سازی گُلم ؟
    وقتی که رفتم قصه ات نامش ندامت می شود !