گُلِ من !

  

    زیر مهتابِ نگاهت که نِشستم گل من

     می زدم زخمه به گیتارِ شکستم گُلِ من
   

    با صدائی خفه از بغض بخوانم غزلی
    عشق تو داد چنین کار بدستم گل من

    یاد دارم که نیامد به سراغم دلِ تو
    باغرورت همه گفتی برو هستم گل من

    خواب دیدم همه در بسترِ تو غرق شدم
    حیف ،آن لحظه که این خواب گسستم گل من

    چشمِ بیمارِ مرا بیـنُ کمی رحم نما
    مثلِ یاسی ، همه از بوی تو مستم گل من

    بی تو گرمای تنم رفته و من مات شوم
    کفر اگر این نشود شاه پرستم گل من

    بازهم زلزله افتاد به این کاسه ی چشم
    تا که این دفتر شعرم ز تو بستم گل من