خوابِ ناب !

 

     چه بارانی زده بر شیشه ی چشمانِ زیبایت
     تمام صورتم را  تَر نموده خوابِ مهلایت  

     درین افکار بودم ناگهان روحِ تو را دیدم 
     زدی لبخند بر جانم که نوری شد به سیمایت   

     گرفتی دستهایم را .. که گوئی ... حرفِ دل با من  
     کمی تب دار شد دستم زلمسِ دستِ مینایت   

     نگاهت آتشی زد ریشه ی افکار و احساسم
     ومن مبهوت بودم... محوِ لب های فریبایت   

     تو گفتی .. از تمامِ ... سالهای انتظارِ خود
     نپرسیدی چگونه ...عمر را... طی کرده شیدایت   

     سرابی بود انگاری در آن بیداری و خوابم
     ندائی گفت ای مجنون بیا آغوشِ لیلایت   

     خیالی ناب بودی ... باز  ... در خوابِم بیا عشقم
     که باران می شوم این بار ... بوسم چشمِ زیبایت !