خیابان !

  

      یک خیابانِ شلوغ از مردمانی در عبور
     بسته چشمش می نماید خاطراتش رامرور

     روزگاری کودکی روی تنش خط می کشید
     می پرید از تکه سنگی روی آن خط های بور

     گاه می شد تا سحر... با بی نوائی ... همنشین
     یا که محزون با صدای عاشقی از راهِ دور 
 
 

     سهمِ آغوشِ صبورش گریه های ابر بود
     تشنه لب اما دلش سهمِ درختِ لخت و عور

     ناگهان رفت از سرش مستی و با چشمی نمور
     بی صدا فریاد زد اینجا شده چون خاک گور

     اندکی بر خود نگاهی کرد ... کو آن خاک پاک ؟
     مقتلی گشته برای کشتنِ موشان کور

     سینه اش صدها ترک خوردست با این روزگار  

     خاک تی پا خورده ای ...  آغشته با بنزینِ شور 

     حسِّ پای کودکِ خندان ز دستش پر کشید
     خط ممتد ،نقش بسته روی بازویش به زور

     بالباسی قیرگون... جان می کَند... با بوی دود
     این زمینِ پرغرور از مردمانی در عبور  !