شبهای من !

      پر از احساس شوم ، غرقِ مرکّب همه شب
     سینه می گیردازین قصّه مرتّب همه شب 

     غزلی بر تنِ کاغذ بنویسم که فقط
     سرِ هر کوچه شود ذکرِ تو یارب همه شب

     جوهرِ عشق بریزم به دواتِ دلِ خود
     روی کاغذ بکشم پیرهنت شب همه شب

     کمرِ ماهِ تو گیرم به تکلّم نرسی
     بی تکلّف چو گذارم به لبت ، لب همه شب

     به نگاهت دل مجنونِ مراآب کنی
     رَوَداز هوش و سرم صحبتِ مذهب همه شب

     پَرِ پروازِ خیالم چو مداوا بکنی
     به تمارض بکشانم به تنم تب همه شب

     که بیائی و مرا دیده به آغوش کشی
     و ببینی که شدم ... خیسِ مرکّب ... همه شب !