درباره من
کلیه نوشته های مندرج در این سایت به قلم این حقیر می باشد .
شعرها و متون ادبی موجود در سایت های رسمی و مراجع معتبر به ثبت رسیده است . لذا کلیه حقوق معنوی و مادی آن مربوط به نویسنده می باشد .
هرگونه کپی برداری بدون کسب اجازه و یا ذکر منبع غیر مجاز می باشد .
ادامه...
روز مبادا !
مثل همیشه آخر حرفم
وحرف آخرم را
با بغض می خورم
عمری است
لبخندهای لاغر خود را
دردل ذخیره می کنم :
باشد برای روز مبادا !
اما
در صفحه های تقویم
روزی به نام روز مبادا نیست
آن روز هر چه باشد
روزی شبیه دیروز
روزی شبیه فردا
روزی درست مثل همین روزهای ماست
اما کسی چه می داند ؟
شاید
امروز نیز روز مبادا باشد !
( قیصر امین پور )
...
قسمتی از شعر روز مبادا اثر شادروان قیصر امین پور
به یادم بود .
نوشته های زیبا فراموش نمی شوند .
هرچند آدمها فراموش شدنی هستند
البته بعضی آدمها !
نقد شعر : "یک لقمه نان"
استاد کامران قائم مقامی (لینک موضوع - http://www.shereno.com/news2.php?id=13036 )
نقدی نوشته اند بر شعر این حقیر که
چندی پیش با نام ( یک لقمه نان ) منتشر
گردید . لذا با کسب اجازه از ایشان نقد و
تفسیرشعر را در ادامه مطالب قرار داده ام .
امیدوارم نظرات سازنده تان راهگشای کارهای
بعدی این حقیر باشد .
ادامه مطلب ...
فاصله !
فاصله ی بین حقیقت و دروغ
اندازه ی یک نگاه است
از دریا تا ساحل !
وقتی موج های دریا ادعای عاشقی دارند
اما هیچ وقت از جا بلند نمی شوند ...
اشک تمساح !
گفت :
"تا نسوزد دلی ،
اشکی نریزد"
... حالا
نه دلی مانده
نه اشکی
نه تمساحی
یا خطی ازین عبور
تا دریا !
قاتلِ خاموش !
خیری نیست
در خُرده فرمایشِ دستهایت ،
... بی هوا
می خواهند
نفسِ احساسم را بند بیاورند !
نطفه کُشی !
دوباره دفترم
آبستنِ شعرِ حرامزاده ایست
از همخوابگی ی مرکب و قلم
اگر
ساعتی
بودی
پای دقایق را جفت می کردم
تا ثانیه ها
در نطفه
خفه شوند !
یک لقمه نان !
در پیچِ خیابان
سایه ای بود
بر سرِ کوچکِ نهال
که بادست های سیاه
مغزهای سپید می فروخت
اما
در دلش
چیزی نبود !
... حالا
گاهی وقتها
نهال ،
به یادش می آید و
با دستهای سپید
مغزهای سیاه، می خرد
به قیمتِ
یک لقمه نان !
چشم هایم کو !
خاکِ گُل های
کاغذِ نقاشی یَم
منتظر نگاه باغبانی بودند
که سرما را
بیرونِ اطاقش ...
به خمیازه انداخته ...
هنگامی که صبح
آدم برفی ها
از تزریقِ مورفینِ سرما
به رگهایشان خلاص شدند ،
همه ی دلم را جمع کردم
درِ خانه ی باغبان را زدم
.... هیچ کس نبود .
جز پلک هائی خسته !
قلک !
گفت :
" ... انگار ما را ساخته
قلک دلمان پر شود
بی تقصیر
... شکسته "
دعا کن
دسته ای باشم
بر کوزه ای گلی
محبت را
کاسه کاسه پر کند
برای کودکی
... گُلدانی
در آغوشِ
شمعدانی ی حیاط
یا قابی از خاطره
کنارِ پنجره ی اقاقیا
...
خاک دلتنگی
بوی تو را می دهد !
زنده باد عشق !
در گلویم بغض ، بسته شاهراهِ حنجره
تا که می دوزم نگاهم را به قابِ پنجره
نیمه ی شب هست و بی مهتاب دریا می روم
با دلی تنها میان آبهای خاطره
کاغذِ بی ابر و باد شعرهایم خیس شد
چون نوشتم عاشقم با واژه هائی ساحره
می نویسم زنده بادا عشق و دیگر هیچ کس
هرکسی این را نفهمد خارِجَست از دایره
غرقِ اندوهم که امواجِ بلندِ موی تو
می کِشد احساس ما را با طنابی پر گِرِه
بی تعلّل از میانِ اشک ها رد می شوم
تا گذارم بوسه ام را بر لبانی باکره
با تو گویم یا بیا دستم بگیرای خوبِ من
یا که می میرم برایت بی نشان و مقبره
بربخارِشیشه ی عشق اندکی دستی بکش
تا نماند ... بغضِ من ... در شاهراهِ حنجره !