عاقل ترین عاشق !

 

     بزن باران درین بستر که همراهِ تو می بارم
     میانِ عقل و احساسم زلالِ اشک می کارم 

     بزن باران به رگ برگِ صدای خیسِ احساسم
     بدونِ چتر می خواهم کنارت گام بردارم 

     برقصان با ترنّم اشک را در قابِ چشمانم
     که دردی از غمِ دوری درونِ سینه ام دارم 

     نمی خواهد ببیند عقل ، پابندِ کسی هستم
     دلم زورش نمی چربد نشسته پشتِ افکارم 

     نمی دانم کجای کار می لنگد ... پریشانم
     برای گفتگو با عقل خود تا صبح بیدارم 

     بیا باران بزن آهسته تر بر عشق ِبی جانم
     که جای سنگ ، قلبم را کمی دلتنگ پندارم 

     شدم عاقل ترین عاشق ، ندانستی که ناچارم 

      به بازی در سکانسِ صحنه ی آخر که بیزارم 

     صدای یک گلوله ماند و دیگر هیچ در یادم
     درین بارانِ بی پایان به سوگِ عشق ... می بارم  ! 

زیر آسمان ِ کبود !

     کلاغِ سپید پارک ، 

     گربه ای را می شناخت ...

     با کلاف صاحبش

     لباسِ آخرت می دوخت .

      حالا 

      بی صاحب و نا آشنا 

     در میانِ  ... سیاه چادرش ،

     برای لقمه ای محبت 

     از دست این و آن ...

     دعا نویس شده  ! 

     ....  

     در این هبوط ،

     کسی  به خانه اش نمی رسد 

     چه رسد به کلاغِ قصه ی ما  !

چی بود ... چی شد !

     قرارمان   

     ابتدای 

     دفتر  عاشقانه هایت بود ... 

     بی ...  وجدان ...

     مرا خواب کردی   

    در کوچه ی  علی چپ   

     رها   

     شدی  ! 

سقوط آزاد !

     در هوائی که چرخی باز نمی شود
 

     بهترین انتخاب 
 

     سقوط آزاد 

      در آغوشت است ! 

شبهای من !

      پر از احساس شوم ، غرقِ مرکّب همه شب
     سینه می گیردازین قصّه مرتّب همه شب 

     غزلی بر تنِ کاغذ بنویسم که فقط
     سرِ هر کوچه شود ذکرِ تو یارب همه شب

     جوهرِ عشق بریزم به دواتِ دلِ خود
     روی کاغذ بکشم پیرهنت شب همه شب

     کمرِ ماهِ تو گیرم به تکلّم نرسی
     بی تکلّف چو گذارم به لبت ، لب همه شب

     به نگاهت دل مجنونِ مراآب کنی
     رَوَداز هوش و سرم صحبتِ مذهب همه شب

     پَرِ پروازِ خیالم چو مداوا بکنی
     به تمارض بکشانم به تنم تب همه شب

     که بیائی و مرا دیده به آغوش کشی
     و ببینی که شدم ... خیسِ مرکّب ... همه شب ! 

قهر و آشتی !

 

     مرا با چشمهایت آشتی ده بیقرارم کن
     دوباره دست هایم را بگیر و شرمسارم کن   

     گناهم بوسه ای بوده ازآن لب های رنگینت
     دو بوسه حد بزن برمن ، قصاصت را دچارم کن

     به آوائی صدایم کن چو زندانبانِ دل هستی
     بگو حبسِ ابد داری و ... لبخندی ... نثارم کن

     درین مَحبس پرستاری نبوده از تو حاذق تر
     تنم رنجور شد ، فکری به احوالِ نزارم کن

     قمارِ دل نمی دانم ولی قطعن تو لیلاجی
     همان سردست ... خواباندی دلت ...گفتی قمارم کن 

     شدم مَسحورِ بازی ات ، نوشتم : "دوستت دارم"
     به اثباتش ... نگاهی بر غزلهای قصارم کن

     نوشتم پادشاهی باش در چشمانِ این خادم
     اگر بیهوده گفتم .. بی بهانه ... برکنارم کن

     بهارِ عمر خود با قهر و نازت سر شده آخر
     درین پائیزِ بارانی...عبوراز ... شوره زارم کن !  

غروب !

 

     روی ایوان ِخیالم گاه هنگام غروب
     می نشینی برنگاهم بین قابی نقره کوب  

     با دلی رنجور دستی می کشم برروی قاب
     پاک می گردد غبارِ مانده بر دل از رسوب 

      گونه هایم گُر گرفت از پولکِ خورشیدِ عشق  

     بی تحرک مانده دل در آتشت مانندِ چوب

     آسمانت سرخ و زرد اما نگاهم خیسِ خیس
     غسلِ تعمیدم بده در زیر باران از ذنوب

     حتم دارم با منی وقتی صدایت می کنم
     روی ایوان خیالم ....  گاه هنگام غروب  !

خیابان !

  

      یک خیابانِ شلوغ از مردمانی در عبور
     بسته چشمش می نماید خاطراتش رامرور

     روزگاری کودکی روی تنش خط می کشید
     می پرید از تکه سنگی روی آن خط های بور

     گاه می شد تا سحر... با بی نوائی ... همنشین
     یا که محزون با صدای عاشقی از راهِ دور 
 
 

     سهمِ آغوشِ صبورش گریه های ابر بود
     تشنه لب اما دلش سهمِ درختِ لخت و عور

     ناگهان رفت از سرش مستی و با چشمی نمور
     بی صدا فریاد زد اینجا شده چون خاک گور

     اندکی بر خود نگاهی کرد ... کو آن خاک پاک ؟
     مقتلی گشته برای کشتنِ موشان کور

     سینه اش صدها ترک خوردست با این روزگار  

     خاک تی پا خورده ای ...  آغشته با بنزینِ شور 

     حسِّ پای کودکِ خندان ز دستش پر کشید
     خط ممتد ،نقش بسته روی بازویش به زور

     بالباسی قیرگون... جان می کَند... با بوی دود
     این زمینِ پرغرور از مردمانی در عبور  !  

خوابِ ناب !

 

     چه بارانی زده بر شیشه ی چشمانِ زیبایت
     تمام صورتم را  تَر نموده خوابِ مهلایت  

     درین افکار بودم ناگهان روحِ تو را دیدم 
     زدی لبخند بر جانم که نوری شد به سیمایت   

     گرفتی دستهایم را .. که گوئی ... حرفِ دل با من  
     کمی تب دار شد دستم زلمسِ دستِ مینایت   

     نگاهت آتشی زد ریشه ی افکار و احساسم
     ومن مبهوت بودم... محوِ لب های فریبایت   

     تو گفتی .. از تمامِ ... سالهای انتظارِ خود
     نپرسیدی چگونه ...عمر را... طی کرده شیدایت   

     سرابی بود انگاری در آن بیداری و خوابم
     ندائی گفت ای مجنون بیا آغوشِ لیلایت   

     خیالی ناب بودی ... باز  ... در خوابِم بیا عشقم
     که باران می شوم این بار ... بوسم چشمِ زیبایت !  

دیشب در حیاط خلوت چشم هایم باران آمده بود !

 

     درست مثل قطاری که در هیچ ایستگاهی استراحت نمی کند 

     رفته ای تا انتهای آسمان و من همچنان به نقطه ای که از آن 
     نور بی رمقی فرو می ریزد خیره مانده ام در ابتدای راه با مشتی  

     خطوط شکسته و کاسه ای آب و حدیث لب های خشکیده و  

     دست های به خاک فرو برده و کوله باری از گناه ! 

     صدائی نم دار و شور گونه هایم را می ترساند و دزدانه ارتعاش  

     هرزه ی خود را به لب های بی رنگم رسانده تا کام از تن ناکامش 

     بگیرد و من همچنان در هبوط  دست های بی سرزمین دلم 

      ایستاده ام تا این خیال با همه ی رنجی که مرا در آغوش  

      گرفته است با خود ببرد به زمان اولین دیدارمان !  

     انگار خواب بودم که این واژه ها و قوافی سر از خاک برآوردند و 
     میان مرا خالی نمودند مثل ماسه هائی که گم می شوند  

     زیر پاهای بلاتکلیف و بی هوا نفس را می گیرند تا گلوی پر شده 
     از قطره های شور ، بی صدا فریاد کند کسی از این میان رفته  

     است به جائی بی نشان . 

     صبح ، سجاده هنوز باز است و گونه هائی که جای بوسه ای  

     سرخ  ، روی آن سبز شده   . 

     و بعد نه من و نه آینه هرگز نفهمید این خواب بود یا خیال  

     اما یقین دارم که دیشب در حیاط خلوت چشمهایم باران آمده بود !