خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

خاک سرخ

اشعار و متون ادبی به قلم مهدی جابری

 

 

 

  سلام 

   سال نو رو به همه دوستان عزیزم تبریک عرض می کنم  

   امیدوارم سال در پیش رو سرشار از موفقیت و سربلندی 

   برایتان باشد 

از نامه هائی که هیچوقت ننوشتم ! ( 8 )

 

  انگار هنوز  برف می آید   

 و نوشته هایم سپیدتر شده است 
 حتی  از  فکر رسیدن نگاه بالهایم   

 به بلندای قله ی قاف* تو !   

 انگار هنوز کوههای کلّه سنگی  

 در برابر تکرار شنیدن عاشقانه هایم حیران می شوند ،  

 بغض می کنند  

 و می شکنند احساس را بر سر شعرهایم ...  

 کاش می دانستی دگمه های  بجامانده ی آدم برفی    

 از بی خیالی اش نبود .  

 انگار می خواست بگوید   

 آفتاب دیگری   

 مرا با تمامِ عشق   

 قبل از رسیدنت آب کرد ...    

 حس خوب نگاهت مرا بخار می کند زیبا !    

 

 

  *  قاف بنا به افسانه کوهی است که قله ی آن بلندترین نقطه  

   زمین  و  آشیانه سیمرغ است

مهمان !

 

 

  در آستان نگاهت که می ایستم ،  

  کفشهای کلافه 

  مرا گم می کنند ! 

   و پاهایم  

   عطر تن علف های تازه را نفس می کشند 

  با پنجره ای به عرق نشسته  

   از شرم حضور 

  زیر آفتابِ سینه چاک  

  برایت  سفره ای از شعر پهن می کنم ! 

  می خوانم 

   و  بند بندِ دلم  

  از هوای آسمانت پرمی شود 

  آنوقت  

  در پیچ و تاب واژه ها  

  با آستین های آب رفته ام 

  دعا می کنم 

  تا یک طلوع دیگر 

  مهمان تو باشم زیبا  !

از نامه هائی که هیچوقت ننوشتم ! ( ۷ )

 

 

  در خواب  

  من بودم  

  تو  

  یک عالمه حرف ...  

   و ترازوئی که سهم تو را از شعرهایم نشان می داد !  

 

  کاش بودی و می فهمیدی وقت دلتنگی   

  یک آه چقدر وزن دارد !  

   ***    

   در ثانیه های عبور  

   ستون های دلم می لرزند  

   کاش قبل ریختنم    

   این بی چاره را با خودت ببری !   

 

    ***   

  بعضی وقتها دوست دارم 

   چاله های زندگی ام از عشق لبالب باشد  

   تا با پریدن در آن   

   سهم نشسته گان بیرون گود  

   "فریادِ زیر آب " من باشد !  

 

شوربا !

 

  دلِ نیمه سوخته را 

  در راهِ دادگاهِ نبایدها 

  دست هائی خفه می کنند !  

   بی نوا  ،  

  هزار سال به امیدِ فرجام  نشسته بود   !   

  ***   

   کبود چشم دل من 

  یادگار شلتاق عشق توست     

  شاکیِ  افسار بدست  !  

  پشت  پنجره ام چه می کنی ؟!  

 

  *** 

  در و دیوار شعرهایم 

  در این سطرها باد کرده اند !  

  اما نه می گذاری بروم 

  نه می مانی 

   تا سقف خیالم را تعمیر کنی !    

شاید برای شما هم اتفاق بیفتد !

 

  در  آشفته بازار

  دل از جیبش زدند 

  تا صبح

 چون سایه راه رفت ! 

  ... 

  در گرگ و میش شهر 

  جیب بری  

  آنچه دزدیده بود  

  به  زندان برد 

  باز هم گرسنه ماند ! 

  ...

  صبح که آمد  

  آفتاب ،  

   قفل  شب را باز 

  دل را گرم  

  دست جیب بر را قلم ! 

 ...

  دوباره صدای عشق   

   در بازار 

   به گوش رسید !  

فال !

  

   می رسم ! 

  تا هق هقِ سایه ها  ! 

   تا پنجره ای رو به شمال  ! 

   تا بوی خاکِ نم کشیده ی شهر  ! 

   تا نقشِ زنگارِ بسته یِ روی پاکتِ شعر ! 

   تا بلعیدنِ قرصِ خوابِ عروسک های من  !   

   می مانم  !  

   در تصویرِ پیش فروشِ کودکِ تو !   

   در  لرزشِ ستاره های چشمِ تو   ! 

   در بورانِ نگاه های مستِ تو   ! 

   در  حلقه های دودِ سیگارِ دست تو  !    

   و می خوانم   

   در بین کلاغ های تنهای پارک !   

   .  

   .  

   . 

   عمو  فال می خری ؟  

روشندل عاشق !

 

 

   بدون چشم هم می توان   

   بین ستاره ها تو را دید  ! 

   بین این همه دست 

   که برای چیدنت بالا رفته اند

   تو را گرفت و مال خود کرد !   

   می توان بین این همه شقایق 

   از عطر حضورت مست شد  !   

    روی کاغذ خیال نوشت و  

    در سطرهایش غرق شد !   

    تازه می فهمم چرا بام  آسمانت   

    این همه ستاره دارد !   

    و پیراهنِ آرزوهایم ، این همه جیب !   

    کاش طعمِ زندگی را   

    با سیبِ نگاهِ تو امتحان می کردم !   

    آنوقت من می ماندم و تو    

    و یک جیبِ پر از نور   !   

    ... 

    من و کودکم   

    هرشب   

    بی تابِ لالائی توئیم زیبا  !