جند روایت معتبر ( ۱ )

 

   گفتی دوستت دارم و رفتی
   من حیرت کردم .
   از دور سایه هائی غریب می آمد از جنس دلتنگی و اندوه
    و غربت و تنهایی و شاید عشق .
   با خود گفتم... 

          در صورت تمایل در ادامه مطالب بخوانید .

 گفتی دوستت دارم و رفتی
   من حیرت کردم .
   از دور سایه هائی غریب می آمد از جنس دلتنگی و اندوه
    و غربت و تنهایی و شاید عشق .
   با خود گفتم هرگز دوستت نخواهم داشت . 

    گفتم عشق را نمی خواهم . ترسیدم و گریختم .
    رفتم تا پایان هرچه که بود و گم شدم
    و این ها پیش از قصه لبخند تو بود.
    جای خلوتی بود .
    وسط نیستی  .  گفتی : ((هستم))  نگریستم ، اما چیزی نبود .
    گفتم :  ((نیستی))  باز گفتی : ((هستم))  بر خود لرزیدم
    و در دل گفتم نه ، نیستی . این جا جز من کسی نیست .
    بعد انگار گرمای تو در دل ام ریخت .
    من داغ شدم ، گر گرفتم تا گیج شدم بعد لبخند زدی
    و من تسلیم شدم .
    گفتم : ((هستی ! تو هستی ! این من هستم که نیستم ))
    گفتی : (( غلطی )) و این هنوز پیش از قصه دستهای تو بود .

    وقتی رفتی اندوه ماند و اندوه .
   از پاره ابرهای هجر باران می بارید
   و این تکه گوشت افتاده در قفس قفسه ی
   سینه ام را آتش می زد .
   و من ذوب می شدم و پروانه ها نه ،  
   فرشته ها حیرت می کردند و این وقتی بود که هنوز
   دست هات انگشتانم را نبوییده بودند .

   یک شب که ماه بدر بود و چشم هاش را گشوده بود
   تا با اشتیاق به هرچه که دل اش می خواهد خیره شود ،
   تو شرم نکردی و ناگهان با انگشتان دست هات
   هجوم آوردی تا دست هام را فتح کردی .
   انگشتان ات بر شانه ی انگشتان ام تکیه زدند
   و در آغوش آنها غنودند . تو ترانه های عاشقانه
   می سرودی ، من اما همه ترس شده بودم .
   چیزی درون ام  فریاد می کشید . چیزی شعله ور می شد .
   شراره های عشق  می سوزاند و خاکستر می کرد
   و همه از انگشتان تو بود .
   من نیست شده بودم .گفتی حال چگونه است ؟
   گفتم تو همه آب ، من همه عطش .
    تو همه ناز من همه نیاز .
   تو همه چشمه ، من همه تشنگی .
    گفتی : تو هم چنان (( غلطی ))
   و این هنوز پیش از قصه نگاه تو بود .

   فرشته ای پر کشید تا نزدیک تر آید و در شهود با ماه
    انباز شود . من به خاک افتادم .
    ناخن هام را با انگشتان ات  فشردی و لبخند پاشیدی
    گفتی : برخیز !
     گفتم : نتوانم .
    بعد ناگهان چشم هات تابیدند و من تاب از کف دادم .
    مرا طاقت نگریستن نبود اما توان گریستن بود .    بعد تو اشک هام را از گونه هام ستردی .
     فرشته پیش تر  آمده بود .
    من گویی در چیزی فرو می رفتم .
    گفتم : این چیست ؟  گفتی : اندوه !  اندوه !
    بعد فروتر رفتم .
    بعد تو دست بر سرم نهادی و مرا در اندوه غرقه کردی .
    فرشته از حسادت لرزید و بالهاش از التهابِ عشقِ من  سوخت .
    گفتی : حال چگونه است ؟
    دیگر حالی نبود .
   عاشقی نبود .
   عشقی نبود .
    فرشته ای نبود .
   هرچه بود تو بودی .
   بعد تو لبخند زدی و گفتی :  

                                 چنین کنند با عاشقان !

                 ( بخشی از کتاب چند روایت معتبر به قلم مصطفی مستور )