قهر و آشتی !

 

     مرا با چشمهایت آشتی ده بیقرارم کن
     دوباره دست هایم را بگیر و شرمسارم کن   

     گناهم بوسه ای بوده ازآن لب های رنگینت
     دو بوسه حد بزن برمن ، قصاصت را دچارم کن

     به آوائی صدایم کن چو زندانبانِ دل هستی
     بگو حبسِ ابد داری و ... لبخندی ... نثارم کن

     درین مَحبس پرستاری نبوده از تو حاذق تر
     تنم رنجور شد ، فکری به احوالِ نزارم کن

     قمارِ دل نمی دانم ولی قطعن تو لیلاجی
     همان سردست ... خواباندی دلت ...گفتی قمارم کن 

     شدم مَسحورِ بازی ات ، نوشتم : "دوستت دارم"
     به اثباتش ... نگاهی بر غزلهای قصارم کن

     نوشتم پادشاهی باش در چشمانِ این خادم
     اگر بیهوده گفتم .. بی بهانه ... برکنارم کن

     بهارِ عمر خود با قهر و نازت سر شده آخر
     درین پائیزِ بارانی...عبوراز ... شوره زارم کن !